oś obrotu
Encyklopedia PWN
sformułowane 1687 przez I. Newtona 3 podstawowe prawa dynamiki klasycznej.
fiz. jedna z sił bezwładności, związana z przyspieszeniem dośrodkowym punktu materialnego powstałym w wyniku obrotu nieinercjalnego układu odniesienia;
Słońce wraz z otaczającą je i związaną z nim grawitacyjnie materią w postaci planet z ich księżycami, planetoid, komet i meteoroidów, a także pyłu i gazu wypełniających przestrzeń międzyplanetarną.
geol. sformułowana w latach 60. XX w. i obecnie niemal powszechnie akceptowana teoria wyjaśniająca — w ramach spójnej koncepcji, zakładającej ruch płyt litosfery — rozrost dna oceanicznego, dryf kontynentów, rozwój wielkich struktur tektonicznych oraz przejawy wulkanizmu i sejsmiczności Ziemi.
traktrysa
mat. krzywa płaska, którą można opisać we współrzędnych kartezjańskich x, y równaniami parametrycznymi: x = a ln(tg (φ/2)) + a cos φ, y = a sin φ, gdzie a — dodatnia stała, φ (0 < φ < π) — kąt, który styczna do t. w punkcie P(x, y) tworzy z dodatnim zwrotem osi odciętych OX;
[łac. tracto ‘ciągnę’],
